Vitamine D is een in vet oplosbare vitamine. Tenminste zo wordt het genoemd, feitelijk gezien is vitamine D geen vitamine, maar een hormoon dat ons lichaam zelf kan aanmaken. Onze huid vangt de straling van de zon op en maakt daar vervolgens vitamine D van, vandaar ook de toepasselijke bijnaam, de zonnevitamine.

Een ontoereikende vitamine D huishouding is door de schaarste aan zonnestralen in onze koude Benelux vaker regel dan uitzondering. Desondanks kan een evenwichtig voedingspatroon een effectieve remedie vormen. De vormen ergocalciferol (vitamine D2) en cholecalciferol (vitamine D3) zijn namelijk respectievelijk te vinden in paddenstoelen en voeding van dierlijke oorsprong. Paddenstoelen en dieren maken op dezelfde manier vitamine D aan als mensen, onder invloed van uv-straling (zonlicht). De vorm die u consumeert uit dierlijke producten (vitamine D3) is zelfs exact dezelfde vitamine D die onze menselijke huid aanmaakt, en daarom de meest biologisch beschikbare vorm voor ons menselijk verteringsgestel. Het klinkt natuurlijk allemaal heel mooi dat de zonnevitamine ook in onze dagelijkse voeding vertegenwoordigd is, maar de hoeveelheden zijn verwaarloosbaar. Om u een beeld te geven, u moet rond de 500 gram gebakken zalm per dag eten om in uw vitamine D behoefte te voorzien. Daarnaast is de zon in Nederland slechts vijf maanden per jaar fel genoeg om de huid in haar stralingsbehoefte te voorzien. D3 suppletie lijkt dus voor elke Nederlander behoefte in plaats van luxe, vooral in de donkere maanden. Bovendien zijn de gezondheid  en de effecten van vitamine D3 eindeloos. De zonnevitamine zorgt onder andere voor een verhoogde calciumopname, verbeterde celdifferentiatie, goede spierfunctie, gezond immuunsysteem, sterke botten en een florissant gebit.

Vitamine K2
Beveiliger van de calciumhuishouding
Vitamine K2, ook wel menaquinon genoemd, ontstaat aan de hand van bacteriën en is in zeer geringe hoeveelheden te vinden in zuivel, vlees en eieren. Er bestaan talloze vormen van menaquinon (MK), MK-4 tot MK-14, waar het cijfer een aanduiding is voor het aantal isoprenyl-zijketens.
Een kleine uiteenzetting over de verschillende vormen, MK-4 is van nature aanwezig in vlees en ons lichaam vormt het in mondjesmaat uit vitamine K1. De vormen MK-5 t/m MK-9 zijn in gematigde hoeveelheden te vinden in gefermenteerde producten zoals yoghurt en kaas. Het Japanse natto, een met Bacillus subtilis gefermenteerd sojaboonproduct, is een exceptioneel rijke bron van MK-7. Jammer alleen dat wij westerlingen deze Japanse lekkernij zien als een onsmakelijke kleverige bonenbrij, en dus zelden genoeg vitamine K2 binnenkrijgen uit onze voeding. Dan zijn er nog de vormen MK-10 t/m MK-14, die uiterst zeldzaam zijn en niet relevant binnen de orthomoleculaire geneeskunde.
Wat op een misvatting binnen de orthomoleculaire voedingsleer begint te lijken is de aanname dat vitamine K1 en vitamine K2 vormen zijn van vitamine K. Verschillende wetenschappers opperen dat K1 en K2 dermate van elkaar verschillen dat ze als twee losse nutriënten moeten worden gezien. Oké, de vitamines hebben beide een rol in bloedstollingsfactoren, maar de verschillen lijken de overeenkomsten te overschaduwen. Dit denkbeeld wordt ondersteund door een studie uit 2003 waaruit bleek dat K2 de calcificatie van bloedvaten terugdrong, terwijl dat voor K1 niet zo bleek te zijn (Spronk et al., 2003). Recenter onderzoek toonde aan dat een supplement met K2 een positieve rol had in algemene bot- en hartgezondheid (Schwalfenberg, 2017). Voor K1 werden er echter geen significante effecten gevonden.